Een hele tijd geleden heb ik een blog geschreven over HOE ik fotografe ben geworden. lees hem HIER!
Maar nu wil ik het hebben over waarom ben ik fotografe geworden. Wat trok mij zo aan in dit beroep of beter gezegd in deze passie.
Ik ben altijd een gevoelsmens geweest. Altijd opzoek naar emotie en diepgang.
Wat heeft dit met fotografie te maken? ALLES! Dit heeft alles met fotografie te maken. Of in ieder geval de tak van fotografie die ik uitvoer.
Ik beleef gebeurtenissen in mijn eigen leven ook vaak erg intens. Het is bij mij alles of niks! Geen tussenweg.
Soms zijn dingen overweldigend. Bijvoorbeeld op reis, zoveel nieuwe indrukken. Zelfs een andere geur van een ander land kan mij al van slag laten voelen.
Ik wist soms niet waar ik met al die gevoelens/indrukken heen moest. En toen kwam daar fotografie. Mijn antwoord! 
In de fotografie kan ik mijn ding kwijt! Ik probeer het beste uit de mensen te halen die voor mijn camera staan en bouw in korte tijd een contact op met deze mensen die ik ontmoet als ‘vreemden’ maar weggaan als mensen waar ik even heel dichtbij mocht komen. Voor mijn camera wil ik dat mensen compleet zichzelf zijn. Geen gemaakte poses of emoties. Maar echtheid en puurheid. En dat vinden veel mensen spannend/eng (dat is het ook;p) en daarin is het aan mij om mensen zo op hun gemak te laten voelen dat dat in de foto’s terug te zien is. Iedereen die ik ooit gefotografeerd heb wil ik dan ook echt bedankt voor jullie puurheid en overgave daarin!
En dat is de reden waarom ik loveshoots en bruidsreportages ben gaan fotograferen. Ik vind het zo magisch om door een foto een bepaalde emotie over te kunnen brengen. Een emotie die voor altijd is. Ook al veranderen de mensen in de foto of veranderd de situatie. Die foto op dat moment veranderd niet.